Bergbeklimmers zijn vieze mannetjes. Ze nemen niet echt de moeite om ver de struiken in te lopen om hun behoefte te doen. Pissende mannetjes in ons fraaie uitzicht. Gelukkig kunnen wij dat gewoon binnen doen. Het is bewolkt als we wegrijden en fris. We rijden naar Prades, een dorpje dat 20 kilometer verderop ligt. De route is weer prachtig, maar de bergen worden langzaam minder ruig. We kiezen voor een camping om nog een keertje te wassen, te laden en te lossen. En om uitgebreid te douchen. Heerlijk. We lopen naar het dorpje toe, dat in de zomer overspoeld wordt door Nederlandse toeristen. Nu zien we er niet zo veel. Een typisch bergdorpje, niet spannend, wel prettig. We drinken koffie op het terras, maar vertrekken voor de lunch toch maar naar binnen. We belanden op de eerste verdieping, tussen allerlei soorten Spanjaarden. Bejaarden, kinderen, mensen met een handicap en nog een paar toeristen, die verbaasd om zich heenkijken. In het Spaans vragen we om het menu del dia en in het Catelaans krijgen we antwoord. We komen eruit en eten zeer smakelijk. Ook de lokale rode wijn is prima. Daarna lopen we nog wat door het dorp. We vinden twee caches en laten ons dan door de donkere wolken naar de camping sturen. De was hangt nog buiten, maar is bijna droog. Voor het eerst deze vakantie kijken we een filmpje. Buiten is het donker en koud.
