ROm 9.15 zijn we al in El Chorro. We halen onze kaarten voor de caminito op en drinken koffie op het terras. We lopen richting de ingang en zien daar een prachtige schaduwplek voor de camper. Streep en Stiefel gaan een koele dag tegemoet. Wij melden ons bij ingang zuid. Daar blijkt dat we kaarten hebben voor ingang noord. De ingang waar we maandag waren. De vriendelijk medewerker zegt dat de tijd op onze kaarten, 11 uur, 'no es problemo' is en dat we de bus naar Ardales kunnen nemen die om 11 uur vertrekt. We lopen terug naar de bushalte waar om 11 uur geen bus verschijnt, maar wel heel veel mensen. Tegen 11.15 komt de bus. Er staan inmiddels 70 mensen te wachten, die allemaal 1 voor 1 afrekenen voor ze mogen plaatsnemen. Tegen twaalven komen we bij het ons bekende El Kiosko en vandaag daar lopen we naar de ingang van de camanito. Onze namen worden afgevinkt en na twee keer onze entrada's te hebben geshowd, krijgen we schattige witte helpmpjes inclusief blauw haarnetje. Dat is tegen de vallende rotsen. We krijgen uitleg en te horen wat we niet mogen doen tijdens de wandeling. Dan mogen we op pad. Een hele groep vertrekt en wij wachten tot iedereen op pad is en wij kunnen genieten van de rust. De route is prachtig. Een pad van houten planken, hoog tegen de rotsen geplakt. Het oude pad, dat 15 jaar geleden sloot, is af en toe zichtbaar. Een smalle betonnen rand met behoorlijke gaten. Die route was de gevaarlijkste route ter wereld, waarbij je af en toe met klimhaken de betonrot moest passeren. Nu is de route solide, maar nog steeds hoog en indrukwekkend. De kloof is steil en soms maar een paar meter breed. Er groeit wilde rozemarijn, maar ook olijven en andere kruiden. Halverwege gaan we op een bankje zitten met een hapje en een drankje. We hebben als tip gekregen om zo lang mogelijk over de route te doen, want het spectaculaire deel is maar 3 kilometer. Als we weer verder lopen zien we gieren. Ze zweven ver boven onze hoofden, soms met wel 3 boven elkaar. Het zijn er zeker 30. Wat een cadeautje. Het middelste deel voert door het middendeel van de kloof dat breed en groen is. Er staan wat vervallen huizen hier zie je spoorlijn goed, die verder vooral door tunnels gaat. Het laatste deel bestaat weer uit paden langs en aan de rots, met als uitsmijter een ijzeren bruggetje aan kabels. Ook hier kijk je enorm de diepte in! Absoluut een aanrader als je hier in de buurt bent. Weer terug in de camper genieten we na. De campercats zijn relaxt en na een opfrisbeurt lopen we naar het restaurant om onze vouchers op te maken. Een late lunch. Het personeel wil zelf ook eten, dus krijgen we alle gerechten tegelijk. We kijken hier op het stuwmeer en in de verte zien we de caminito. Een mooie afsluiting! Onderweg naar de camper knuffelen we nog wat schattige Spaanse katten en een hondje met een enorme onderbite. Ook vinden we nog een cache. Onze camper blijkt precies tegenover de camping te staan. Die is nu gesloten door de gemeente omdat er iets met het water niet in orde is, maar wat een mooie locatie zo precies bij de entrada sur. De ingang blijft ook de hele nacht bewaakt en het mannetjes hier vindt het prima dat wij hier overnachten. Dat geeft een veilig gevoel.
