Streep is weer iets opgeknapt, dus we vertrekken naar het zuiden. Het land wordt steeds droger en geler, vooral rond Sevilla. Hier en daar zien we enorme zwarte stieren op de hellingen staan. Dit waren vroeger de reclame-uitingen van een sherrymerk en nu Spaas erfgoed. We drinken koffie bij een cafe naast een tankstation. Het lijkt alsof er een bom is ontploft. Veel Spanjaarden eten om een uur of 11 een broodje als overbrugging van een karig ontbijt naar een uitgebreide lunch. Het liefst gooien ze alle servetjes en suikerzakjes gewoon op de grond. De drukke barman veegt zich een ongeluk en zijn vrouw wast alles af, met de hand. De schoonmaakster poetst de wc's en dan zijn ze weer klaar voor de lunch vanaf half 2. Wij stoppen vandaag in Isla Christina, dat vroeger een eiland was, maar nu niet meer. 10 kilometer verderop ligt Portugal. Eigenlijk arriveren we nu op het verste punt in onze reis, dus vanaf nu zijn we op de weg terug. Gelukkig kunnen we daar ruim 6 weken over doen. We checken in op de camping, de beheerder vindt het leuk dat we Spaans proberen te praten en spreekt langzaam en duidelijk. We kiezen een plekje onder de piños, lange, kale stammen met een grote, groene bol erop. We relaxen lekker bij de camper en grillen onze koelkast leeg.
De volgende ochtend slapen we uit. Er is slecht weer voorspeld. Regen, maar de temperatuur is heel aangenaam. Na een relaxt ontbijt stappen we op de fiets om een paar caches op te halen. We vinden een mooi fietspad langs het duingebied en door het bos. Natuurlijk kijken we even op het strand. Het waait enorm hard en de kytesurfers zijn daar erg blij mee. Volgens de toeristische kaart is er een fietsroute door het moerasgebied dat Isla C. omringt, maar wij kunnen deze niet vinden. We fietsen dezelfde weg terug en gaan door naar het dorp voor een lunch. We vinden bij toeval het visrestaurant waar de schrijver van onze reisgids lyrisch over is. En terecht. We krijgen de keuze van de kok, coquina's met veel knoflook vooraf. Dit zijn mantelschelpjes. Als hoofdgerecht krijgen we choco en calamares a la plancha, gegrilde zeekat en inktvis. Werkelijk verrukkelijk. Tijdens de lunch stormt het buiten en de regen komt met bakken uit de lucht. We kletsen met de Spaanse buren uit Coruña en als we vertellen dat we naar El Rocio willen, laat de buurman enthousiast een filmpje op zijn telefoon zien. Een samenvatting van de beroemde feria daar, waar jaarlijks een miljoen (!) mensen op afkomen. Ook het toetje is heerlijk. Roomtaart, sin gluten. We sluiten af met koffie, un solo y un cortado. Sterke espresso met een klein scheutje melk. Natuurlijk mogen we niet weg zonder de aangeboden borrel. Geen idee wat het is, maar het wordt in een karafje met kurk geserveerd. Met de wind mee en nog een klein beetje regen, fietsen we weer terug. We doen nog wat boodschappen, zodat we vanavond meloen met ham kunnen eten. Dat is voldoende na deze overdadige lunch. We relaxen de rest van de dag een beetje. Streep knapt weer iets meer op. Ze vindt het Spaanse voer erg lekker en ook Stiefel geniet hiervan.
