Het is bewolkt als we wakker worden, maar de temperatuur is goed. We nemen de trein richting Vernazza. Even lekker koffie drinken in het dorp, waar het nu een stuk rustiger is dan gisteren. Dan lopen we richting de heuvels, want vandaag lopen we via het bergpad terug naar Monterosso. De tocht begint gelijk pittig. Eerst bekijken we de kerk en het kerkhof. Ook hier zijn de graven weer stenen in de muur met overal foto`s van de overledenen. Er zijn hier meer doden dan levenden die een mooi uitzicht op zee hebben. Over een oud muilezelpad lopen we verder bergop. Haarspeldbochten en grove stenen en dan ruim een uur omhoog. Gelukkig worden we beloond met de meest mooie uitzichten op de zee, maar ook op de wijngaarden. De druiven zijn hier lastig te verbouwen en volgens de experts is de wijn niet echt bijzonder. Hele `achtbanen` zijn nodig om de druiven te bereiken, net als in de Moezel. Alleen daar staat de wijn beter bekend. Best sneu dus. Wel begrijpelijk dat we veel `verlaten` druivenranken zien. Maar ook niet alle olijfbomen worden leeggehaald. Te veel werk, voor te weinig olijven. Onze tweede mijlpaal is het beeld van Madonna di Reggia en daarbij een kerk met een lieve kat. En natuurlijk weer een geweldig uitzicht over Vernazza en de baai. We klimmen verder tot 530 meter boven zeeniveau. De paden zijn smal en heel rustig. Wat een verschil met het kustpad. Onderweg komen we veel bramenstruiken tegen, die vol hangen met rijpe bramen. Heerlijk. Als we weer aan het dalen zijn, komen we bij het klooster van Madonna die Soviore. Een roze gevaarte, met heerlijke koffie die we drinken onder het genot van kerstmuziek. De serveerster kijkt de kerstaflevering van de Bold en de B. en daarom hebben wij een merry little christmas. Het laatste stuk is steil naar beneden over een grofstenig pad. Dat loopt niet makkelijk. Maar na 9 kilometer komen we dan aan in Monterosso, waar we pizza en salade eten op een terras. We loggen nog een cache, eten heerlijk ijs met uitzicht op de beukende golven. Boten varen al een paar dagen niet, omdat de zee te woest is. Er waait ook een rode vlag op de stranden, maar toch zijn er mensen aan het zwemmen. Dapper en geinig om te zien hoe ze steeds omver geworpen worden door metershoge golven. Terug op de camping lijkt het alsof het hier echt gestormd heeft. De stoelen, tafel en het luifel liggen vol kleine steentjes. We ruimen alles op, want morgen trekken we verder.
De kerk bij Vernazza en het begin van het pad. Hier nog een luxe trap.
Vernazza, heel veel onder ons.
Ons wandelpad.
Het roze klooster.
De beloning.
Monterosso, de rode berg.
