uitslapen, uitgebreid ontbijten, warm douchen. we kunnen eraan wennen. De lucht is niet blauw, maar lichtgrijs. Op de fiets gaan we naar Deba, een kilometer of 7 fietsen. Steil naar beneden. Onderweg zijn er verschillende uitkijkpunten met enorme vergezichten. Deba is een oud dorpje met veel lelijke hoogbouw. Het centrum is klein en (dat is nieuw voor ons) zonnig. Op een plein ploffen we op een bankje om de vitamine z tot ons te nemen. Het plein vult zich met wandelaars. Pelgrims onderweg naar Santiago de Compostella. Ze hebben het zwaar, want de route is modderig en glad. Daarna bekijken we de kerk die een prachtige entree heeft met beelden van de twaalf apostelen. Binnen valt vooral het enorme houten paneel met snijwerk op. Een verhaal over Maria, maar vooral veel vakmanschap. Dan is het tijd voor de lunch. Spanjaarden eten niet in de zon, dus zitten we in de schaduw op een terras. Met handen en voeten en een dieetkaartje leggen we uit wat glutenvrij is. Het restaurant serveert alleen menu del dia en daar voegen ze gewoon glutenvrije gangen aan toe. De kok en de serveerster komen steeds naar de tafel met vragen, dus dat voelt goed. Op tafel komen linzen met chorizo, rijst met tomatensaus, gebakken heek, gebakken bieflapjes en toe een flan en fruit. Het hele menu kost 10 euro en daar krijg je nog een fles gekoelde rode wijn en water bij ook. Ongelooflijk. We geven een royale fooi en fietsen door het slaperige stadje weer richting de camping. Zwoegen, zweten, lopen met de fiets, genieten van de mooie uitzichten, nog meer zwoegen en zweten en dan zijn we eindelijk boven. Onderweg bemoedigend toegesproken door wandelaars. Gelukkig schijnt op de camping de zon ook nog en kunnen we lekker buiten zitten.
Cache in de muur.
