Na een gezellig ontbijt en een hartelijk afscheid vertrekken we weer. We rijden door de campo, het platteland, weer richting de kust. Het is echt arm hier. De huizen zijn slecht onderhouden. Ook ruiken we veel varkensboeren. Prettiger om te zien, zijn alle velden vol groente. Murcia schijnt de groenteschuur van Spanje te zijn. Het land is hier erg vlak en erg droog. Dat horen we als we koffie drinken. We mogen best wat regen uit Nederland naar Spanje sturen. De zonuren houden ze wel graag, net als hun eigen voetbalelftal. We krijgen het advies om ze in ons voetbalelftal allemaal te vervangen voor jongelingen. Tegen de middag rijden we het schiereiland La Manga op. Dit is het Spanje waar we van gruwelen. Het schiereiland is een paar honderd meter breed. Aan de ene kant ligt de Middellandse zee en aan de andere kant de kleine zee, Mar Menor. Maar het hele stuk is volgebouwd met hoge flats. Mooi, lelijk, oud, nieuw. We wanen ons een beetje in Amerika. Rechte, dubbelbaans wegen met palmbomen en lelijke architectuur. Er liggen hier veel caches, maar we hebben niet eens zin om ze te zoeken. We lunchen hier wel en dat smaakt prima: ensalada, merluza en meloen toe. Voor Saskia een belachelijk groot stuk citroentaart, die vooral mierzoet is. We rijden het schiereiland weer af en volgen de kustlijn verder aan het vaste land. De namiddag rustig aan het water doorbrengen, spreekt ons wel aan.
Aan deze kant van het Mar Menor vinden we kleine dorpjes, zonder grote parkeerplaatsen. We installeren ons aan het strand van Los Urrutias. Een heel klein dorp, met vriendelijke mensen. Stiefel loopt langs de waterrand en schrikt steeds van de kleine golfjes in het binnenmeer. Leuk vindt ze het wel. Wij lezen een boekje op het strand en genieten van de lokale bevolking, die zingt en gitaar speelt. Onze camper staat recht tegenover een restaurant en door het grote voorraam krijgen we ook een hele voorstelling van het dorpsleven. Echt grappig.
