Na een kopje koffie in het dorp, waar net bussen vol met bejaarde Duitsers aankomen, lopen wij het wandelpad op. We volgen een stukje van het Europese langeafstandwandelpad tussen Athene en Algeciras. De route staat met rood-witte signalen aangegeven, soms heel duidelijk, soms ook niet. Gelukkig heeft iemand om de 500 meter een geocache gelegd en staat het pad ook op de kaart van de gps. Toch lukt het ons om van het padje te raken, maar een steile tocht naar beneden brengt ons weer op het goede spoor. Steil is sowieso een kernwoord van deze mooie route in de hoge Alpujarras. Net als smakelijk. Onderweg komen we vijgenbomen tegen, appels, granaatappels. Helaas allemaal buiten bereik. Maar dan struikelen we ineens over tamme kastanjes en walnoten en we gooien onze tas vol. De route geeft prachtige vergezichten over de ruige, droge bergen. Dan lijkt het ineens of we in het oerwoud lopen. Soms moeten we bukken, of meters op onze hurken onder de laaghangende (bramen)struiken door. Een echte workout dus. Blaffende herdershonden afschrikken, die op de terugweg heel lief blijken en zeker niet bijten (wel likken). Na ruim 10 kilometer zwoegen en genieten hebben we 4 van de 5 caches op dit stuk gevonden en belanden we in een lokaal restaurant vol hammen, worsten en een enorm vuur voor het gegrilde vlees. Dat gaat er wel in na deze tocht. We laten het ons smaken en zien dan tot onze schrik dat het donker wordt. De weer-app bevestigt dat het gaat onweren. We lopen naar de camper en gaan weer op pad. De enorm steile weg naar Trevélez is lastig, omdat we steeds voor aankomende bussen moeten stoppen die voorrang nemen. Door het natte wegdek is het soms moeilijk omhoog komen, maar het lukt. Ook in de regen is het hier prachtig, ook omdat de herfstkleuren hier volop aanwezig zijn. Helaas is het door het slechte weer ook niet leuk om stadjes te bezichtigen. Dat weer wordt steeds slechter, een ware wolkbreuk zorgt ervoor dat er modderstromen over de weg ontstaan. Geen prettig gevoel en we besluiten om maar richting kust te rijden, wat af en toe best spannend is door alle modder en stenen op de weg. Hoe meer we de kust naderen, hoe droger en lichter het wordt. Het landschap verandert ook. We zien alleen nog plastic kassen. Zo ver het oog kan zien. We hadden er over gelezen, maar dat het zo lelijk zou zijn, konden we ons niet voorstellen. Net voor het echt donker is, rijden we de camping op. Aan het strand en tussen de kassenkampen. Het is hier de hele dag droog geweest. Morgen rijden we verder naar het oosten, weer op zoek naar mooie stukje Spanje.
