Het is weer prachtig weer als we wakker worden. Zonnig, blauwe lucht, maar wel koud. Tegen 11 uur stappen we op de fiets richting natuurgebied de Slufter, midden in Nationaal park de Texelse (dekselse?) duinen. Het gebied is ontstaan nadat de zee door de duinen brak en het de mensen niet lukte om het gat te dichten. Gelukkig maar, want het is een bijzonder gebied geworden met veel vogels en bijzondere planten. Vandaag is de wind terug en hoe. Soms giert hij echt om je oren en snijdt in je gezicht, dat wordt weer gloeien vanavond. We lopen door de gebroken duinen naar de zee. Het is hier bijzonder mooi, alleen missen we een paar zeehonden op de zandplaat. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Uit de wind en in de zon, is het voorjaar. We fietsen terug langs en door de duinen. Op naar De Cocksdorp helemaal in het noorden. Een beetje een doods dorp met wel twee schattige kerkjes en een paar restaurantjes. Het valt ons wel op dat de horeca niet veel spannends op de kaart heeft staan: hamburgers, pannenkoeken en sliptong. Gelukkig zien we een restaurant met Cockse vissoep. Helaas niet glutenvrij, dus John eet een Texelse salade. De wijn stond al te lang open en is wat zurig. Achteraf blijkt deze ook nog 4,75 te kosten. Helaas. We fietsen langs de kust terug en zien schattige lammetjes in de wei huppelen. Ze komen steeds naar je toe, maar als je beweegt, rennen ze hard naar hun moeder. Gelukkig komen we ook langs een leuke strandtent en de zon schijnt weer. Mooie afsluiting van de middag. Terug op de camping nemen we een duik in het zwembad, dat klein is, maar een spectaculair steile glijbaan heeft. Recht naar beneden. Terug in de camper, komen de kippen weer langs. De campercats loeren, maar ze zijn te groot voor ons oventje, dus maken we hapjes. Onze wangen gloeien inderdaad.
Zo knap om met die harde wind zo stil in de lucht te hangen: sperwer.
