Toch grappig hoe je na een jaar niet skiën zo weer wegglijdt op de lange latten. Na een lange treinreis vol dronken droppies, zowel jongeren als bejaarden, een bustrip met een zwijgzame chauffeur, komen we tegen 11 uur bij ons hotel aan. Gelukkig is de kamer al schoon en is het omkleden, skipas kopen en omhoog. De zon schijnt en het is best warm. Hoewel er niet veel sneeuw ligt, is het toch prima skiën. Het is rustig en in een paar uurtjes skiën we ruim 35 kilometer. We lunchen op het terras. Tegen vieren gaan de liften dicht en vinden we het ook genoeg. We drinken een radler in de best gezellige hotelbar. Daarna een kort rondje (infrarood)sauna en (zwem)bad en dan mogen we aanschuiven voor het diner. We worden ontvangen met een bitterzoet aperitiefje van het huis en daarna 4 gangen. Simpel maar smakelijk, vooral het uitgebreide saladebuffet. Typisch Oostenrijks, lekker.
Alle nachtbrakers slapen nog, rust in de trein.
De zon komt op.
Boven de wolken schijnt de zon. In het dal is het grauw en mistig.
Mooie lucht als we boven komen.
De hoofdgerechten: schnitzel zonder korstje voor John en toast met vers fruit en gesmolten gorgonzola voor Saskia.
