Als het mooi weer is, moet je daar van genieten. Dat hebben we in dit weersonbestendige gebied wel geleerd. Dus ontbijten we buiten bij de picknicktafel en pakken we daarna de stoelen en ploffen we op het strand. Kopje koffie, boekje. Als de wolken komen, vertrekken wij. We volgen deze keer niet de kustlijn, maar steken dwars over de landtong naar Noia. Vanaf daar volgen we de kustlijn weer. In Muros stoppen we voor, alweer een geweldige, lunch. Vissalade vooraf, vol inktvis en garnalen. Daarna Bacalla a la plancha, gegrilde kabeljauw met gekookte aardappels in zachte olijfolie. Lokale wijn erbij en koffie toe. 18 euro! We blijven ons erover verbazen. Voor dat geld hadden we de hele fles wijn leeg mogen drinken. We houden het bij ieder een glas, want we rijden nog verder. Het regent inmiddels. Toch pikken we nog een cache op, in een verlaten ruïne middenin de bush. Daar wordt je nat van. Onze laatste stop is Playa Boca do Rio. Wat een ongelooflijk mooie plek is dit. We parkeren de camper op het gras, vlak voor het strand. Grote ronde rotsen bedekken het strand en geven het een sprookjesachtige uitstraling. Er tussenin ligt een kleine strook duingebied met grassen en mooie bloemen. We lopen een stuk langs dit mooie stukje natuur en vinden een cache. Tussen de rotsen, die bij vloed in het water staan, hebben zich een soort bassins gevormd. Deze zitten vol krabbetjes en visjes. Dit is de mooiste plek waar we tot nu toe hebben gestaan. Als het begint te druppen lopen we terug. De andere twee campers die er stonden, vertrekken. We staan weer alleen. Heerlijk.
Zandspaghetti. Het strand ligt er vol mee.
Een steile trap in Muros.
Er liggen hier weinig caches, dus dan loop je door hoog nat gras om er toch 1 op te halen.
Bovenop zie je Cabo Fisterra (of Finisterre). Het meest westelijke puntje van Spanje en bijna van heel Europa.
