De wereld is klein als we wakker worden en dus nemen we de tijd voor ons ontbijt. Door het raam zien we de koolmeesjes en een grote rode eekhoorn ook ontbijten. Gezellig. Tegen half 10 zijn we op de piste. De lift verdwijnt in het niets. We gokken erop dat we toch bovenaan komen ;-)
Het grappige is dat de zon steeds achter de wolken zit en we ondanks de mist best redelijk zicht hebben. We skiën weer richting HochZillertal en het valt ons 100% mee. Soms 3 meter zicht en soms skiën we zelfs in de zon. De sneeuwkwaliteit is top, dus zelfs op de tast skiën gaat beter dan ooit. We wagen een cachepoging. Boven de Neuhüttenbahn staat een groot kruis op een rots. Ongeveer 200 meter lopen. Bergop. In de tiefschnee waar we tot onze heupen in wegzakken. Als de sneeuw iets harder wordt, kruipen we op handen en knieën omhoog. We hebben mensen bovenop gezien net, dus het is haalbaar. Het laatste deel gaat tussen bemoste rotsen door. Het zweet gutst inmiddels overal en we hijgen als ... tsja, wat hijgt zo hard? Maar dan komt de beloning. Het kruis, met daarnaast twee grijnzende geocachers. We kletsen even en dan blijkt dat zij een cache gaan herplaatsen die eruit lag. We krijgen de coördinaten. Leuk. De zon breekt ook door en het uitzicht is ver! Echt de moeite waard deze cache. De terugweg gaat een stuk sneller. Vooral het laatste stuk door de tiefschnee. Een enorme glijbaan. De adrenaline giert en de sneeuw sproeit Saskia wit! Geweldig! Van geocachen word je meer moe dan van skiën.
We lunchen lekker en vrij goedkoop. Leuke tent dat Zirmstadl. Tegen drieën gaan we we richting HochFügen. De mist is nu zo dicht dat we de paaltjes die de piste markeren niet meer zien. Of pas als we er twee meter voor staan. Zo ook het bord: hier endet die Piste. Oops. Gelukkig stond het bord wat gedraaid en bevonden wij ons nog wel op de piste. Voldaan en met gloeiende hoofden bereiken we het hotel. Die Grüne Veltliners zijn verdiend!
